Skróty: GKS – glikokortykosteroidy, OZUŚ – ostre zapalenie ucha środkowego, WZUŚ – wysiękowe zapalenie ucha środkowego. Wprowadzenie. Od czasu opublikowania w 2004 roku wytycznych dotyczących wysiękowego zapalenia ucha środkowego (WZUŚ) ukazało się wiele nowych danych naukowych, dlatego konieczna była ich aktualizacja. Zapalenie ucha to jeden z najczęstszych powodów wizyt u pediatry. O tym, czy można je leczyć w sposób naturalny rozmawiamy z lek. med. Aliną Małmyszko-Czapkowicz, lekarzem rodzinnym. Strona główna Dziecko Infekcje u dzieci Ból ucha a leki homeopatyczne – odpowiada lek. med. Alina Małmyszko-Czapkowicz Jurkiewicz D., Zielnik-Jurkiewicz B., Zapalenie ucha środkowego, Medycyna po dyplomie, Otolaryngologia, 2012 Szyfter W., Wierzbicka M., Ostre zapalenie ucha środkowego u dzieci – problem stale aktualny, Pediatria Polska, 2009 Bojanowska E. i in., Ból ucha a choroby innych narządów w obrębie głowy i szyi, Ból, 2014 Kompresy na bazie wywarów ziołowych mają krótkotrwały efekt ocieplenia, ale mają właściwości przeciwzapalne, a nawet antybakteryjne, w zależności od użytych surowców. Ale kompresy olejowe mają długie i łagodne działanie rozgrzewające, dlatego są zalecane jako część kompleksowej terapii zapalenia ucha u małych dzieci. Anna Krakowska. Lekarz. Lekarz w trakcie specjalizacji z pediatrii, absolwentka Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Zakażenia układu moczowego (ZUM) u dzieci obejmują zapalenie górnych dróg moczowych oraz zapalenie pęcherza i cewki moczowej. Przyczyną są zwykle bakterie (np. E. coli) w drogach moczowych. Objawy ZUM uzależnione są od Re: ZAPALENIE USZU OD KATARU. U nas dawalam ketotifen, zyrtec, clemastinum a ostatnio na noc przeciw astnowy Singulair4. Wydaje mi sie ze akurat u nas wszystko dziala jednakowo – tzn calkiem niezle – jesli chodzi o wysypki, katar czy kaszel alergiczny. Jesli zas idzie o reszte- czyli powiklania poalergiczne – mamy juz przwlekle stany Uwaga dotycząca leczenia zapalenia ucha . Ważne jest pamiętanie, że zapalenie ucha może mieć różne przyczyny, takie jak infekcje bakteryjne, wirusowe czy grzybicze. W przypadku infekcji bakteryjnej, konieczne może być zastosowanie antybiotyków, aby zwalczyć infekcję. Zapalenie ucha środkowego w początkowej fazie jest infekcją wirusową. zobacz galerię. 2. Ostre ropne zapalenie ucha środkowego. Ostre ropne zapalenie jest jedną z najczęstszych chorób wieku dziecięcego, około 75% dzieci do 5 roku życia przechodzi tę chorobę. Czynnikami zwiększającymi prawdopodobieństwo zachorowania są Oderwij i obierz 2 ząbki czosnku, rozgnieć je delikatnie i odstaw na 10 minut (zwiększy to działanie allicyny). Ząbki ostrożnie włóż do ucha i pozostaw je w nim na godzinę. Możesz również użyć soku wyciśniętego z czosnku. Miskturą należy smarować wewnętrzną cześć ucha. 2. U dorosłych może wskazywać na otosklerozę. Jest często spotykana u dzieci - wówczas traktowana jako norma, typ B - krzywa jest płaska. Ciśnienie w uchu jest poniżej normy. Jest to typ charakterystyczny dla wysiękowego zapalenia ucha środkowego, całkowitej niedrożności ucha środkowego, całkowitej niedrożności trąbki słuchowej, 2c70yr. W 2016 r. Amerykańska Akademia Otolaryngologii (ang. The American Academy of Otolaryngology – Head and Neck Surgery Foundation) opublikowała zaktualizowane wytyczne dotyczące postępowania diagnostyczno-terapeutycznego u dzieci z wysiękowym zapaleniem ucha środkowego (WZUŚ). Stanowią one unowocześnienie poprzednich wytycznych z 2004 r. W poniższym artykule omówimy dwa przypadki kliniczne WZUŚ, a następnie przedstawimy najnowsze rekomendacje Amerykańskiej Akademii Otolaryngologii. WZUŚ jest definiowane jako obecność płynu w jamie ucha środkowego (UŚ), bez objawów ostrego zapalenia. WZUŚ dotyczy nawet do 90% dzieci w wieku wczesnego dzieciństwa i przedszkolnym, najczęściej występuje pomiędzy 6. a 4. Szacuje się, że dzieci w tym wieku mają średnio cztery epizody WZUŚ na rok. Za przewlekłe WZUŚ uznaje się sytuację, w której płyn stwierdza się ≥ 3 miesięcy od początku objawów (lub od momentu diagnozy, jeśli początek choroby jest trudny do określenia) i dotyczy ono nawet 25% dzieci. WZUŚ najczęściej występuje podczas infekcji górnych dróg oddechowych (upośledzenie drożności trąbki Eustachiusza) lub jest wynikiem reakcji zapalnej po ostrym zapaleniu Większość przypadków WZUŚ ustępuje samoistnie w ciągu trzech miesięcy, jednakże do 40% dzieci ma kolejny epizod, a u 10% z nich wysięk może być obecny powyżej roku. Przewlekła obecność wysięku powoduje ograniczenie ruchomości błony bębenkowej i stanowi barierę dla przewodzenia bodźca dźwiękowego. Może to skutkować upośledzeniem słuchu, zaburzeniami równowagi, złymi wynikami w nauce, problemami wychowawczymi i upośledzeniem jakości życia. Przewlekłe WZUŚ może wywoływać również uczucie dyskomfortu i być przyczyną nawracających zapaleń UŚ. Dużo rzadziej natomiast dochodzi do zmian strukturalnych w UŚ, wymagających interwencji chirurgicznej. Analiza przypadków klinicznych Przypadek 1. Czteroletnia pacjentka z trisomią 21 zgłosiła się z powodu pogorszenia słuchu od ok. sześciu miesięcy. W wywiadach dziecko często choruje na infekcje dróg oddechowych (uczęszcza do przedszkola integracyjnego). W ostatnim roku trzykrotnie chorowała na ostre zapalenie UŚ, za każdym razem leczone antybiotykoterapią. Od sześciu miesięcy rodzice obserwują stopniowe pogarszanie się słuchu (początkowo traktowane jako krnąbrność), w ostatnim czasie dziewczynka reaguje już tylko na mówienie podniesionym głosem, a telewizję ogląda najchętniej w słuchawkach. W badaniu przedmiotowym z odchyleń stwierdzono: cechy fenotypowe zespołu Downa, otoskopowo: bladą, matową błonę bębenkową, bez refleksu, z kieszonkami retrakcyjnymi (obszary zaciągniętej błony bębenkowej). W otoskopii pneumatycznej nie zaobserwowano ruchu błony bębenkowej. Pacjentce zalecono wykonanie tympanogramu (obraz 1). Pacjentkę skierowano do Kliniki Otolaryngologii WUM, gdzie na podstawie badań pomocniczych (endoskopii) zakwalifikowano ją do drenażu wentylacyjnego i równoczasowej adenotomii. Przypadek 2. Dwuletnia pacjentka zgłosiła się do pediatry z powodu infekcji dróg oddechowych. Od siedmiu dni przed przyjęciem miała katar, produktywny kaszel. Przez pierwsze dwa dni objawów gorączkowała do 40°C. Obecnie nie gorączkuje. Dziecko nie choruje przewlekle, nie otrzymuje leków na stałe. Szczepione jest zgodnie z kalendarzem szczepień, dodatkowo przeciwko pneumokokom, w schemacie czterodawkowym. W badaniu przedmiotowym pediatra stwierdził śluzową wydzielinę w przewodach nosowych, wirusowe zapalenie gardła, a nad polami płuc okresowo obecne furczenia, udzielone z górnych dróg oddechowych. W badaniu otoskopowym stwierdzono dyskretne nastrzyknięcie naczyniowe na błonie bębenkowej, obecny refleks. Za błoną zaobserwowano pęcherzyki powietrza. Zalecono leczenie objawowe infekcji i kontrolę za cztery tygodnie. W badaniu kontrolnym uwidoczniono prawidłowe błony bębenkowe, bez obecności wysięku. W otoskopii pneumatycznej zaobserwowano prawidłową ruchomość błony bębenkowej. Pacjentce zalecono dalszą opiekę pediatryczną w trybie ambulatoryjnym. Zalecenia Amerykańska Akademia Otolaryngologii, Chirurgii Głowy i Szyi opublikowała najnowsze wytyczne w formie 13 zaleceń: Otoskopia pneumatyczna W trakcie diagnostyki WZUŚ u dziecka obecność płynu zlokalizowanego w jamie ucha środkowego powinna być stwierdzana za pomocą otoskopii pneumatycznej. Badanie za pomocą otoskopii pneumatycznej pozwala na rozpoznanie WZUŚ, również o nieoczywistym obrazie w zwykłej otoskopii (innym niż obecność pęcherzyków powietrza czy widoczny poziom płynu). Otoskopia pneumatyczna powinna być zawsze przeprowadzona u dziecka z otalgią i/lub niedosłuchem. Tympanometria Tympanometria jest zalecana u tych dzieci, u których otoskopia pneumatyczna nie daje jednoznacznej odpowiedzi lub nie mogła być przeprowadzona. Tympanometria zwiększa czułość w rozpoznawaniu WZUŚ, w odróżnieniu od otoskopii pneumatycznej jej wynik jest obiektywny. Umożliwia różnicowanie pomiędzy WZUŚ a perforacją błony bębenkowej, pozwala w przybliżeniu określić, czy dojdzie do samoistnej resorpcji płynu (źle rokuje płaska krzywa B). Przeciwskazaniem do badania jest niedawno przebyta operacja uszu lub ich uraz. Niedosłuch neurosensoryczny Pacjenci z WZUŚ, u których nie przeprowadzono przesiewowego badania słuchu w okresie noworodkowym, powinni być poddani ścisłej kontroli w celu wykluczenia niedosłuchu neurosensorycznego. Do ustąpienia wysięku powinno dojść w ciągu trzech miesięcy od początku objawów lub od momentu postawienia diagnozy, jeżeli początek jest trudny do określenia. Wcześniejsza diagnoza niedosłuchu odbiorczego poprawia rokowanie. Grupy ryzyka Dzieci, u których stwierdzono WZUŚ, powinny być ocenione pod kątem występowania dodatkowych, niekorzystnych czynników wpływających na rozwój słuchu, mowy, zdolności porozumiewania się czy mogących być przyczyną problemów w nauce. Do grup ryzyka należą dzieci z: Dzieci z grup ryzyka powinny być poddane badaniu przesiewowemu, ukierunkowanemu na rozpoznanie WZUŚ, w trakcie stawiania diagnozy, a także w 12.–18. schorzenie rozpoznano w młodszym wieku). Dzieci z grup ryzyka gorzej tolerują obecność WZUŚ, co może ograniczać skuteczność innych form wspomagania rozwoju. Wczesna interwencja może zatem skutkować lepszymi wynikami neurorozwojowymi. Metodami z wyboru powinny być: pneumatyczna otoskopia lub tympanometria. postępującą głuchotą, niezależnie od WZUŚ, opóźnionym/nieprawidłowym rozwojem mowy, autyzmem, innymi zaburzeniami całościowymi oraz opóźnionym rozwojem psychoruchowym, zespołami genetycznymi (np. zespołem Downa), wadami wrodzonymi twarzoczaszki (np. rozszczep podniebienia), ślepotą i niedowidzeniem. Dzieci spoza grup ryzyka Nie zaleca się rutynowego screeningu WZUŚ u dzieci nienależących do grup ryzyka, u których nie występują problemy ze słuchem, zaburzenia równowagi, trudności z nauką, zaburzenia zachowania, a także uczucie dyskomfortu w uszach. W związku ze spontanicznym ustępowaniem WZUŚ badania przesiewowe u wszystkich dzieci narażają je na niepotrzebną diagnostykę i leczenie, a także budzą niepokój wśród ich opiekunów. Edukacja pacjentów Opiekunowie dzieci z WZUŚ powinni być poinformowani przez lekarza o naturalnym przebiegu choroby (samoistnym ustępowaniu wysięku u większości pacjentów), konieczności badań kontrolnych, a także możliwych następstwach. Zasada czujnego wyczekiwania Dzieci z WZUŚ spoza grup ryzyka powinny być obserwowane przez trzy miesiące bez interwencji (licząc od początku objawów lub od daty diagnozy, jeśli początek choroby nie jest możliwy do określenia), w myśl zasady czujnego wyczekiwania (ang. watchful waiting). Dzieci z grup ryzyka (punkt 4) mogą uzyskać korzyści z drenażu wentylacyjnego uszu środkowych przed upływem trzech miesięcy, szczególnie gdy w tympanogramie stwierdzono krzywą B w jednym lub obu uszach. Farmakoterapia Stosowanie powyższych grup leków nie poprawia odległych wyników leczenia WZUŚ, takich jak ustąpienie wysięku czy poprawa jakości słuchu. Nie zmniejsza także potrzeby założenia drenażu wen... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 6 wydań czasopisma "Forum Pediatrii Praktycznej" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma Dodatkowe artykuły niepublikowane w formie papierowej ...i wiele więcej! Sprawdź Wysiękowe zapalenie ucha środkowego u dzieci stanowi jedną z najczęstszych przyczyn wizyt u laryngologa. Schorzenie to może przebiegać skąpo objawowo, a dolegliwościami są uczucie pełności w uchu oraz niedosłuch. Przewlekła niewydolność trąbki słuchowej może doprowadzić do osłabienia błony bębenkowej i formowania się kieszonek retrakcyjnych, których progresja skutkuje rozwojem perlakowego zapalenia ucha środkowego. Objawami są wycieki z ucha, bez towarzyszących dolegliwości bólowych oraz niedosłuch. Leczenie przewlekłego perlakowego zapalenia ucha jest wyłączenie operacyjne i polega na usunięciu mas keratyny, odtworzeniu ciągłości błony bębenkowej i rekonstrukcji kosteczek słuchowych. Zapalenia uszu u dzieci stanowią jedną z najczęstszych przyczyn poszukiwania pomocy lekarskiej w warunkach gabinetu pediatrycznego oraz laryngologicznego, dlatego stanowią istotny problem kliniczny zarówno w aspekcie medycznym, jak i ekonomicznym [1]. Mogą to być zmiany o charakterze ostrego zapalenia ucha z towarzyszącym silnym bólem i objawami stanu zapalnego. Jednak istnieją również formy przewlekłe, które choć w okresie dziecięcym są skąpoobjawowe, to również wymagają leczenia zachowawczego oraz operacyjnego. POLECAMY Wysiękowe zapalenie ucha środkowego Wysiękowe zapalenie ucha środkowego (WZUS) oznacza obecność płynu w jamie bębenkowej, za niezmienioną błoną bębenkową, bez klinicznych cech ostrego zapalenia, który obecny jest tam dłużej niż 3 miesiące. Schorzenie u dzieci najczęściej występuje obustronnie. Według danych statystycznych 80% dzieci poniżej 10. ma przynajmniej jeden epizod wystąpienia wysięku w uchu środkowym [1], przy czym większość z nich ma miejsce do 3. W krajach rozwiniętych częstość występowania WZUS zmniejszyła się, ale nadal stanowi istotny problem w opiece zdrowotnej [1]. W ustalaniu leczenia należy brać pod uwagę samoistne ustępowanie wysięku, które obserwuje się nawet u 55% dzieci [1–3]. W ocenie występowania wysięku warto mieć na uwadze sezonowość, która polega na tym, że w okresie wiosenno-letnim obserwuje się zwiększoną tendencję do samoistnego ustępowania wysięku, co ma niewątpliwie związek ze zmniejszoną częstością występowania infekcji górnych dróg oddechowych. Ryc. 1. Wysiękowe zapalenie ucha środkowego – widoczny żółty płyn za błoną bębenkową Ryc. 2. Wysiękowe zapalenie ucha środkowego – widoczne pęcherzyki gazu i płyn w jamie bębenkowej Istnieją różne teorie na temat tworzenia się wysięku, jednak dane kliniczne wskazują, że przewlekły wysięk w jamie ucha środkowego utrzymuje się w wyniku braku adekwatnej wentylacji i drenażu ucha przez trąbkę słuchową [4]. W wieku przedszkolnym może to mieć związek z obecnością przerośniętej tkanki chłonnej nosogardła, nieżytami nosa o różnym podłożu (infekcyjnym, alergicznym), niewydolnością mięśni podniebienia miękkiego u dzieci z rozszczepem podniebienia, chorobą refluksową przełyku, zanieczyszczeniem środowiska oraz innymi niezidentyfikowanymi dotąd czynnikami [5]. WZUS może przebiegać bezobjawowo, u młodszych dzieci rodzice zauważają pogorszenie słuchu, w niektórych sytuacjach dzieci mogą wydawać się mniej uważne, a nawet nieposłuszne. Starsze dzieci mogą skarżyć się na uczucie „zatkania” lub pełności w uchu. Dla rozpoznania najważniejsze jest przeprowadzanie otoskopii, najlepiej przy użyciu mikroskopu diagnostycznego, polecana jest również otoskopia pneumatyczna. Widoczna jest wówczas błona bębenkowa o zachowanej ciągłości i zmniejszonej ruchomości, a za nią jama bębenkowa wypełniona płynem o żółtym kolorze (rycina 1) lub pęcherzyki gazu i poziom płynu (rycina 2). Audiometria impedancyjna wykazuje zmniejszoną podatność błony bębenkowej z krzywą tympanometryczną typu B (rycina 3) lub C2 (rycina 4), ale pamiętać należy, że czułość tego badania jest szacowana na 81%, a swoistość na 74% [2, 6]. Audiometria tonalna, jako badanie wymagające współpracy z dzieckiem, jest uważana za miarodajną u dzieci powyżej 4. W WZUS, w zależności od nasilenia choroby, występuje niedosłuch przewodzeniowy z rozstępem powietrzno-kostnym od 30 nawet do 40 dB. Leczenie zachowawcze WZUS polega głównie na leczeniu przewlekłego nieżytu nosa. Antybiotykoterapia nie jest zalecana, gdyż nie wykazano skuteczności tej formy terapii zarówno w monoterapii, jak i w skojarzeniu ze sterydoterapią [1, 5–7]. Również leki antyhistaminowe oraz mukolityki nie mają udowodnionej skuteczności w leczeniu wysięku w uchu środkowym [1, 6, 7]. Próba Valsalvy, jako najskuteczniejsza forma terapii, wykonywana kilka razy dziennie dla młodszych pacjentów, może być trudna, a nawet niemożliwa do wykonania. Z pomocą przychodzą tutaj wówczas baloniki przeznaczone do autoinsuflacji, jednak i ta umiejętność dla około 12% dzieci jest zbyt trudna do opanowania [1, 7]. Ryc. 3. Tympanogram typu B Ryc. 4. Tympanogram typu C W przypadku obustronnego zalegania wysięku w uchu środkowym powyżej 3 miesięcy należy rozważyć leczenie chirurgiczne polegające na nacięciu błony bębenkowej i założeniu drenu wentylacyjnego [1, 7, 8]. Jeżeli z WZUS współistnieje przerost migdałka gardłowego, to wówczas zaleca się jednoczasowe wykonanie adenotomii, czyli usunięcie wyrośla adenoidalnego usytuowanego w nosogardle, w okolicy gardłowego ujścia trąbki słuchowej [1]. Takie skojarzone leczenie chirurgiczne ma w aspekcie nawrotów wysięku po samoistnej ewakuacji drenu z błony bębenkowej, która następuje zazwyczaj po 6–10 miesiącach od zabiegu, przewagę nad założeniem jedynie drenażu lub nacięciu błony bębenkowej [5]. Szczególną grupę stanowią dzieci z dodatkowymi obciążeniami, takimi jak rozszczep podniebienia i przewlekła niewydolność trąbki słuchowej, zespół Downa oraz dzieci z zaburzeniami ruchomości rzęsek [9]. W tych grupach odsetek nawrotów WZUS po leczeniu zabiegowym jest większy i wynosi nawet 60% w porównaniu do 20–25% dla dzieci bez dodatkowych schorzeń. Ryc. 5A. Kieszonka retrakcyjna kontrolowalna przed wykonaniem próby Valsalvy Ryc. 5B. Kieszonka retrakcyjna kontrolowalna po wykonaniu próby Valsalvy Ryc. 6. Kieszonka retrakcyjna kontrolowalna, nieodprowadzana w próbie Valsalvy Ryc. 7. Błona bębenkowa po 4 latach od zabiegu tympanoplastyki z chrząstką, fragment chrząstki widoczny pod tylno-górnym kwadrantem błony bębenkowej Formowanie kieszonek retrakcyjnych Przewlekła niewydolność trąbki słuchowej oraz wysięk w jamie ucha środkowego może doprowadzić do osłabienia struktur włóknistych błony bębenkowej. Z uwagi na specyficzną budowę anatomiczną dotyczy to szczególnie części wiotkiej oraz tylno-górnego kwadrantu błony bębenkowej. Atroficzna błona bębenkowa zostaje wciągnięta przyśrodkowo w stronę ucha środkowego, okleja kosteczki słuchowe, a z czasem może nawet doprowadzić do ich destrukcji. W kolejnych stadiach dochodzi do zrostów kieszonki retrakcyjnej ze strukturami ucha środkowego, a sama kieszonka staje się nieodprowadzalna w próbie Valsavy [10]. Kolejnym problemem klinicznym jest gromadzenie keratyny w dnie kieszonki, gdyż staje się ona podobna do worka przepukliny o wąskim ujściu i nie jest już możliwe samoistne jej oczyszczanie. Keratyna zgromadzona w kieszonce w konsekwencji powoduje nawracające stany zapalne oraz wycieki [10]. Postępowanie jest uzależnione od licznych czynników i aby je usystematyzować, wprowadzono wiele skal opisujących zaawansowanie choroby. Najchętniej używaną w praktyce klinicznej jest klasyfikacja według Charachon, w której ocenia się odwracalność kieszonki w próbie Valsalvy oraz kontrolowalność, czyli czy w ocenie otoskopowej z zastosowaniem mikroskopu lub endoskopu jest widoczna cała kieszonka wraz z jej dnem. Tab. 1. Klasyfikacja kieszonek retrakcyjnych według Charachon [10] Stopień Opis I Odwracalna, kontrolowalna – rycina 5 II Nieodwracalna, kontrolowalna – rycina 6 III Nieodwracalna, niekontrolowana – rycina 7 W ocenie pacjenta z kieszonką retrakcyjną należy wziąć pod uwagę nie tylko stan błony bębenkowej i zaawansowanie choroby, ale również obecność wysięku w jamie bębenkowej, poziom słuchu oceniony w badaniu audiometrii tonalnej i tympanometrię. Badania obrazowe, takie jak tomografia komputerowa, są wykonywane w wybranych zaawansowanych przypadkach, gdy kwalifikuje się pacjenta do leczenia operacyjnego. W ustaleniu postępowania leczniczego niezwykle istotna jest ocena ewentualnej progresji kieszonki w czasie, dlatego systematyczna ocena otoskopowa wraz z badaniami słuchu ma najważniejsze znaczenie przy podejmowaniu decyzji. Leczenie zachowawcze obejmuje adenotomię, czyli usunięcie migdałka gardłowego, leczenie nieżytu nosa, autoinsuflację polegającą na wykonywaniu próby Valsalvy lub stosowaniu dedykowanych tej procedurze baloników. Pogłębiająca się kieszonka oraz niedosłuch o charakterze przewodzeniowym, jak również obecność płynu wysiękowego w jamie ucha środkowego skłaniają do podjęcia decyzji o leczeniu operacyjnym. Ryc. 8. Kieszonka retrakcyjna niekontrolowana, nieodwracalna Procedury chirurgiczne polegające na leczeniu kieszonek retrakcyjnych mają na celu zapobieganie rozwojowi perlaka i są nazywane tympanoplastyką prewencyjną [11, 12]. Mogą one mieć różny zakres, od prostego wycięcia kieszonki i założeniu drenu wentylacyjnego poprzez myringoplastyki aż do zaawansowanych zabiegów z otwarciem wyrostka sutkowatego [13]. Algorytm postępowania w różnych typach kieszonek retrakcyjnych, w zależności od zaawansowania według Charachon, został zaproponowany przez Mierzwińskiego i wsp. [10]. W typie I proponowane jest leczenie zachowawcze i obserwacja. Jeżeli w jamie bębenkowej obecny jest płyn wysiękowy, podczas obserwacji dochodzi do progresji kieszonki lub niedosłuch przewodzeniowy przekracza 20 dB, proponuje się leczenie zabiegowe – drenaż wentylacyjny z ewentualnym jednoczasowym wycięciem kieszonki. W typie II postępowanie jest podobne jak w typie I, z tą różnicą, że podczas leczenia operacyjnego należy uwolnić zrosty kieszonki z kosteczkami słuchowymi oraz stosuje się wzmocnienie osłabionej błony bębenkowej fragmentami chrząstki (rycina 7). U pacjentów z III typem kieszonki, nawet przy rozległych atelektazjach, ale przy niedosłuchu przewodzeniowym nieprzekraczającym 20 dB, można jedynie obserwować stan kieszonki podczas kolejnych kontroli. Tympanoplastyki prewencyjne w tak zaawansowanych kieszonkach zazwyczaj wymagają dostępu zausznego i rozległego zabiegu chirurgicznego. Przy współistnieniu wysięku w jamie bębenkowej jednoczasowo zakłada się dren wentylacyjny. Zastosowanie opisanych procedur umożliwia powstrzymanie progresji kieszonek, a konsekwencją jest prewencja rozwoju perlakowego zapalenia ucha środkowego. Perlakowe zapalenie ucha środkowego Perlak jest formą przewlekłego zapalenia ucha środkowego z gromadzeniem keratyny w przestrzeniach ucha środkowego, któremu towarzyszy stan zapalny i niszczenie otaczających struktur kostnych. U dzieci najczęstszą przyczyną występowania perlaka jest progresja kieszonek retrakcyjnych [13, 14]. Ocenia się, że w 2 do 10% kieszonek może rozwinąć się perlak. Dane kliniczne wskazują, że perlak w wieku dziecięcym jest bardziej agresywny, co objawia się szybszą progresją zmian oraz większym niż u dorosłych odsetkiem nawrotów choroby [14]. Destrukcja może dotyczyć nie tylko kosteczek słuchowych, ale również otoczki kostnej ucha wewnętrznego, ograniczeń kostnych wyrostka sutkowatego i uszkodzenia nakrywki jamy bębenkowej, z obnażeniem opony środkowego dołu czaszki, czy obramowania kostnego zatoki esowatej. Charakterystyczną cechą zmian w wieku dziecięcym jest występowanie patologii charakterystycznych dla przewlekłej niewydolności trąbki słuchowej w drugim uchu, przy czym najczęściej stwierdza się obecność... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 6 wydań czasopisma "Forum Pediatrii Praktycznej" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma Dodatkowe artykuły niepublikowane w formie papierowej ...i wiele więcej! Sprawdź Witam, Moja 3-letnia córka od dwóch tygodni boryka się z zapaleniem ucha. Zaczęło sie jakies dwa tyg. temu, kiedy miała typowe objawy przeziębienie dwukrotnie byliśmy u pediatry ktory przepisał podstawowe leki na przeziebienie. Jednak z czwartku na piątek w nocy córkę zaczęło bolec ucho - poszlismy do laryngologa, który przepisał ospamox 2 x 5 ml. W 6-tym dniu brania w/w antybiotyku poszlismy do kontroli lekarz kazał odstawic antybiotyk i przepisał nowy keflex (3 x 5 ml) wystarczyło na 4 dni - dalismy córce antybiotyk do końca. Dziaisaj była do kontroli i lekarza znowu przepisał tym razem bactrim (2 x 5 ml), a także kazał przyjsc w pt. Zaznacze ze dziecko nie skarzy się na ból ucha, nie ma temp. i wydaje sie by zdrowe. Proszę mi napisac czy to normalne, że dziecko na zwykłe zapalenie bierze juz trzeci antybiotyk, może trzeba zrobic jakies badania - jakie?? Z góry dziejuje za pomoc. 2012-02-27, 17:05simplexj ~ Przede wszystkim antybiotyki, które dziecko bierze są bardzo skutecznymi antybiotykami, trzeba by było moim zdaniem zastanowić się nad rozpoznaniem i dokładniejszym zbadaniem dziecka. 2012-02-27, 17:08Marko ~ Tzn?? W ciągu tej jedenj choroby byliśmy trzy razy u laryngologa i 3 razy u pediatry. 2012-02-27, 17:10simplexj Jeśli nie ma dolegliwości, nie ma gorączki, to nie rozumiem po co został włączony kolejny antybiotyk. Dobrze byłoby dokładnie obejrzeć ucho i gardło i sprawdzić co się dzieje, czy jest stan zapalny. Jeśli wszystko jest ok, to ja bym antybiotyk odstawił. 2012-02-27, 17:23Marko Witam, Dot. powyższej chorob. - w pt. byłam u laryngologa powiedział ze wszystko jest ok i kazał odstawic bactrim (w pt wieczorem wzieła ostatnią dawkę). Obejrzał dziecko powiedzial, że gardło oraz uszy sa zdrowe. Jednak u dziecka utrzymuje sie lekki kaszel, a bardziej bym powiedziała takie chrząkanie. Czy to normalne po takiej infekcji?? 2012-03-04, 19:27simplexj Strony: 1 wątkii odpowiedzi ostatni post